Badania nad psychoterapią grupową z udziałem pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii sugerują, że ta forma terapii bywa użyteczna. Podkreśla się jednak, że należy ją zastosować w odpowiednim momencie. Wydaje się, że moment optymalny następuje wtedy, kiedy objawy pozytywne zostają ustabilizowane interwencją farmakologiczną (Kanas i in. 1980; Keith, Matthews 1984). Duży stopień dezorganizacji powoduje, że pacjent nie jest w stanie dokonywać selekcji bodźców stymulujących ze środowiska; wiele bodźców w grupie terapeutycznej może przytłoczyć i tak obciążone ego pacjenta w chwili, w której usiłuje ponownie się ukonstytuować. W jednym z przeglądów badań kontrolowanych terapii grupowej schizofrenii (Kanas 1986) podano wiele dowodów świadczących o skuteczności terapii grupowej dla pacjentów hospitalizowanych. Należy przy tym wspomnieć, że znacznie lepsze wyniki osiągano na oddziałach długoterminowej hospitalizacji dla przewlekle chorych niż na oddziałach stanów ostrych. Gdy pozytywne objawy zostają opanowane, spotkania w grupach dają pacjentom hospitalizowanym wiele wsparcia w procesie reorganizacji. Pacjenci mogą przyglądać się tym osobom, które przygotowują się do wyjścia ze szpitala. Badania nad skutecznością różnych metod leczenia sugerują, że w trybie ambulatoryjnym terapia grupowa może być równie skuteczna jak terapia indywidualna (O’Brien 1983). W pracy z pacjentem, którego stan jest ustabilizowany dzięki odpowiedniej farmakoterapii, cotygodniowe godzinne lub półtoragodzinne spotkania pomagają w budowaniu zaufania: pacjent znajduje grupę wsparcia, z którą może swobodnie omawiać swoje obawy i troski. Pacjenci wspólnie zastanawiają się, jak radzić sobie z omamami słuchowymi i piętnem choroby psychicznej.