Na podstawie zakrojonych na szeroką skalę badań nad ekspresją emocji sformułowano model psychoedukacji dla rodzin pacjentów schizofrenicznych. Członkowie rodzin uczą się rozpoznawać objawy prodromalne choroby, które zapowiadają jej nawrót; uczą się również ograniczać krytykę i przesadne zaangażowanie. Dowiadują się, że konsekwentny plan farmakoterapii może zapewnić pacjentowi optymalne funkcjonowanie. Poznają działania niepożądane leków i uczą się metod radzenia sobie z nimi, zdobywają wiedzę o przebiegu schizofrenii, związanych z nią prognozach oraz jej podłożu genetycznym i biologicznym. Klinicysta, który stosuje ten model, może uzyskać pomoc rodziny w zapobieganiu nawrotom zaburzenia.

Badania nad interwencjami rodzinnymi u osób chorych na schizofrenię były prowadzone nad podziw rygorystycznie. Zwykle badania były randomizowane, stosowano dobrze zdefiniowane kryteria włączenia, systematycznie gromadzono rezultaty i dane na temat stosowania się do interwencji, a także odpowiednio dobierano grupy kontrolne. Analizy skuteczności różnych interwencji rodzinnych sugerują, że długoterminowa interwencja skutecznie ogranicza liczbę nawrotów choroby, obniża współczynnik EE i poprawia rezultaty leczenia (Dixon, Lehman 1995; Penn, Mueser 1996). Korzyści wyniesione z leczenia wydają się przy tym stosunkowo trwałe; często utrzymują się nawet przez dwa lata.