Przy interpretacji wyników badań chemicznych lub fizykalnych należy przede wszystkim, postawić pytanie, czy wynik jest prawidłowy czy nieprawidłowy. Wynik prawidłowy ma również wartość dla rozpoznania, ale tylko w sensie wyłączenia choroby. Potwierdzeniem rozpoznania jest wynik odpowiednio nieprawidłowy. Wartości w dużym stopniu patologiczne, np. stężenie żelaza w surowicy 3,6 nmol/1 albo podwyższenie podstawowej przemiany materii o 40%, są w swojej wymowie jednoznaczne. W wypadku wyników zbliżonych do normy trudno jest niekiedy rozstrzygnąć, czy rzeczywiście można je traktować jako prawidłowe. Wynik nieco przekraczający zakres normy może być jeszcze prawidłowy, a znajdujący się w granicach normy, ale w pobliżu jej górnego lub dolnego poziomu, uznać czasami należy za patologiczny. Wiąże się to z metodycznymi i koncepcyjnymi trudnościami przy ustalaniu zakresów norm, których nie można całkowicie umknąć, i dlatego zasady ich ustalania powinny być również znane klinicyście. W granicach normy znajdują się prawie wszystkie wyniki chemicznych i fizykalnych badań wykonanych u zdrowych osób. Ze statystycznego punktu widzenia zakres wartości prawidłowych jest to taki zakres, w którym według określonego stopnia prawdopodobieństwa mieszczą się wyniki badań przeprowadzonych u zdrowych osób.