Pacjenci cierpiący na przewlekłe psychozy są w pewnym sensie chronieni przed ryzykiem związanym z międzyludzką bliskością. Remisja objawów psychotycznych daje pierwszą od lat możliwość przeżyć miłosnych i doświadczeń seksualnych. Taka perspektywa napawa wielu pacjentów lękiem. Pacjent musi się zmierzyć z nieuchronnym ryzykiem straty lub odrzucenia, gdy zaczyna otwierać se na innych (Duckworth i in. 1997). Wreszcie, remisja psychozy może spowodować kryzys egzystencjalny: pacjent zaczyna się zastanawiać nad celem i sensem życia i zdaje sobie sprawę, że istotną część życia pochłonęła przewlekła choroba; zmuszony do rewizji osobistych i duchowych wartości. Osoby, które po długim okresie niemożności zaczynają pracować, muszą połączyć sens pracy z poczuciem celu w życiu i poczuciem tożsamości.

Pacjenci, którzy pozytywnie reagują na atypowe leki przeciwpsychotyczne poza treningiem umiejętności, rehabilitacją i innymi formami leczenia wymagają także wsparcia w relacji z innym człowiekiem, w której będą mogli omawiać i analizować proces przystosowywania się do życia.