W analizie nerwic okresu edypalnego Freud przypisywał istotnie znaczenie w konstytuowaniu się relacji terapeutycznej dwom pierwszym elementom, to jest przeniesieniu i przeciwprzeniesieniu, niż trzeciemu, czyli temu, który głównie pozostaje pod wpływem świadomych doświadczeń pacjenta. Właśnie ten element relacji terapeutycznej, który później nazywano przymierzem czy sojuszem terapeutycznym, stał się przedmiotem dalszych opracowań we współczesnych nurtach psychoanalizy (m.in,. Zetzel, 1956; Segal, 2006; Skolnick, 2006).
Rezultaty szeroko zakrojonych badań empirycznych nad przebiegiem terapii psychoanalitycznej i psychodynamicznej przeprowadzonych przez Luborsky’ego wraz ze współpracownikami (1976, s. 94), wskazały, że można wyodrębnić dwie kategorie przymierza. Typ pierwszy, dominujący na wczesnych etapach leczenia, to przymierze oparte na doświadczaniu przez pacjenta terapeuty jako osoby Wspierającej i pomocnej. Typ drugi to przymierze pojawiające się na późniejszych etapach leczenia, budowane na podstawie podzielanego przez pacjenta i analityka przekonania o sensie wspólnej pracy, wspólnym angażowaniu się w przeciwdziałanie różnym zagrożeniom, które mogłyby radzić do przerwania analizy, oraz brania odpowiedzialności, również przez pacjenta, za oczekiwane efekty terapii.