Siła pracującego na rzecz zmiany przymierza terapeutycznego nie jest wartością stałą – często się zmienia w procesie terapii, przybierając raz silniejszą, a innym razem słabszą postać. Te fluktuacje wiąże się z bardzo różnymi czynnikami, na przykład z osobowością terapeuty, rodzajem i głębokością zaburzenia, na które cierpi pacjent, czy typem strategii i interwencji zastosowanych w trakcie sesji.
Model przymierza terapeutycznego Bordina należy obecnie do kanonu wiedzy z zakresu psychoterapii, ponieważ zdecydowana większość przedstawicieli różnych nurtów odnosi się do jego założeń, definiując specyfikę relacji i przymierza terapeutycznego własnej szkoły. Na przykład Pinsof (1983, cyt. za: Pinsof, 1994) wykorzystał te założenia do wyjaśnienia rodzajów przymierza w leczeniu jednostki i rodziny w zintegrowanych modelach systemowo-strategicznych, a Gelso i Carter – w określeniu sojuszu między pacjentem a terapeutą w terapii behawioralno-poznawczej. Możliwości zastosowania koncepcji Bordina i definiowania przymierza w różnych szkołach terapeutycznych wpłynęły na to, że w literaturze model ten często określa się mianem transteoretycznego lub metateoretycznego (por. Horvath i Greenberg, 1994; Horvath, 1994; Czabała, 2006).