Istnieje już obszerny materiał empiryczny dowodzący związków pomiędzy duchowością a zdrowiem somatycznym. W tym rozdziale ujęto duchowość z perspektywy psychologicznej, traktując ją jako atrybut człowieka. Głównym wątkiem było poszukiwanie czynników psychologicznych, za których pośrednictwem duchowość może oddziaływać na zdrowie somatyczne. Innymi słowy, celem było wyjaśnienie przyczyno­we związków pomiędzy duchowością a zdrowiem poprzez wskazanie psychologicznych mechanizmów pośredniczących.

Przedmiotem szczególnego zainteresowania była tu rola radzenia sobie • ze stresem. Przestawiono wyniki dwóch studiów empirycznych. Wska­zują one, że zarówno styl, jak i strategie radzenia sobie pośrednicz;i w związkach pomiędzy duchowością a zdrowiem. Można sformułować przypuszczenie, że duchowość sprzyja rozwojowi bardziej efektywnego stylu radzenia sobie w obliczu choroby. Styl ten charakteryzuje się wyższy­mi wartościami wymiarów: zorientowanego na zadanie i na poszukiwanie kontaktów społecznych. Tendencja do radzenia sobie zorientowanego na zadanie kształtowana jest zarówno przez duchowość w rozumieniu dyspozycji, jak i przez aktualny stan duchowy. Poszukiwanie kontaktów społecznych okazało się mediatorem w relacji duchowość-zdrowie, wy­kazując bezpośredni pozytywny związek ze wskaźnikami zdrowia du­chowego i psychicznego. Powiązania te stają się oczywiste, jeśli weźmie się pod uwagę, że radzenie sobie przez poszukiwanie kontaktów społecz­nych umożliwia uzyskiwanie wsparcia społecznego. Natomiast tendencja do koncentracji na emocjach jest negatywnie związana z duchowością /a pośrednictwem zdrowia społecznego. Ten wymiar stylu radzenia sobie okazał się nieadaptacyjny w wielu badaniach.